"1944-1945 Irkçılık-Turancılık Davası" adlı tefrika da Orkun'un üçüncü sayısında yayımlanmaya başlamıştır. Tefrika, dava hakkında bire bir tanıklığa dayanan ilk teferruatlı çalışmadır. Derginin 7. sayısının (17 Kasım 1950) son sayfasında tefrikanın “kısım kısım ayrı arkadaşlar” tarafından yazılacağı, girişin Atsız tarafından
Ah taşıyorsan, girme mezara;
Ceza büyüktür zalim, gaddara.
Korkma sen... Eğer, açıksa alnın;
Toprağın altı, üstünden aydın!
Sayfa 188Kitabı okudu
Aklımda bulunsun..
Sevmek fi'linden, çok yalan çıkar;
Bunu destekler borç, alkol, kumar.
Sayfa 181Kitabı okudu
Türk Milleti'ne bütün varlığımla ve bu güzel Kars ile, dünyalar durdukça Allah zeval vermesin. Yedisinden yetmişine kadar her Türk, bu uğurda nasıl çalıştıysa, ebediyete kadar da, öyle olacaktır.
Sayfa 122Kitabı okudu
10 mart 1918 erzurum alaca köyünde ermeni çetelerin yaptıklarına dair..
Köyü dolaştım. Facianın en korkuncu, burada idi: Süngülenmiş veya yakılmış cesedlerin başındaki ağlaşma ve bağrışmalar. insanın tüylerini ürpertiyordu. Süngülenmiş memedeki çocukları kucağına almış bazı analar, saçlarını yoluyorlardı. Sanıyorum ki, yeryüzünde bu kadar acıklı bir sahneyi gören gözler, pek azdır. Biz, bu kanlı manzaranın karşısında, elem duymuş insanlardanız. insanların, iyi duygulardan yoksun kalınca, hayvanlardan daha
vahşi bir yaratık olabileceğini, ibretle seyrettik.
Sayfa 82Kitabı okudu
6 Mart gününü, Mamahatun'da geçirdik. Burada, Ermeniler'in tüyler ürpertecek bir cinayetleri karşısında, çok acılar duyduk: Çapı 8 metre kadar bir çukur açmışlar; içi çoluk çocuk, her yaştan ve her cinsten Türklerle dolu. Vurmuşlar, süngülemişler ve soymuşlar; bu çukura doldurmuşlar. Mamahatun'dan, yalnız bir ev halkı, dallara kaçıp kurtulabilmiş. Bu görünüş karşısında duyduğum acıyı, şimdiye kadar gördüğüm en kanlı savaş manzaralarında, gerek Çanakkale'de ve gerekse Irak Cephesi'nde bile tatmamıştım. Zaten yürümek, koşmak ve biçare vatandaşlarımızı canavarlar elinden kurtarmak için, büyük azmim vardı. Bu manzara karşısında dimağım, kalbim, büsbütün ateşlendi...
Ermeni Komitacıları, yıllardan beri zehirlenen düşünceleriyle, sapıklıktan hala kurtulamıyorlardı. Mamahatun'da açtıkları ve içini ma'sumların kanları ve cesedleriyle doldurdukları bu Şehidler Çukuru, Ermeni varlığı için, pek tehlikeli bir hatıra idi. Bunu gören Erlerimiz, Subaylarımız, Kumandanlarımız: Yumruklarını sıkıyor, ve intikam! diye haykırıp, cepheye koşuyordu... Bilmem, Ermeniler neye güveniyorlardı?: Rus ordusu içinde yetişen kumanda ve kurmay heyetlerine mi? Başına buyruk Ermeni silahlı topluluklarının varlığına mı? Erzurum Kalesi'ne mi, Kars Kalesi'ne mi, daha gerilerde Gümrü Kalesi'ne mi? Ancak onlar, ruhlarımızı isyan ettirmişler; beynimizi, kalbimizi ateşlemişlerdi: Hiçbir kuvvet, hiçbir kale, sıkılan yumruklarımızın vuruşu altında, uzun zaman dayanamıyacaktı. Ermeni Çeteleri, Ermeni ordusunun değil, Ermeni milletinin bile varlığına suikast etmiş oluyorlardı.
Sayfa 81Kitabı okudu
93 Harbi de denilen 1877-1878'deki X. Türk-Rus Savaşı sonunda yenilen Devletimiz, 13 Temmuz 1878 Berlin Muahedesi'yle, Çarlığın 2 yıllık devlet bütçesi tutarını aşan, bir milyar yüz bin altın rublelik "Savaş Tazminatı" yerine Kars, Ardahan (Oltu dahil) ve Batum (Artvin dahil) gibi Anadolu toprağındaki Sancaklarımız, Rusya'ya bırakılma felaketine uğramıştı. Buraları, 36.000 km2 ve 700.000 Müslüman Türk yurdu idi. Çarlık, Türkiye'den üçer yıllık yedi taksitte aldığı "Savaş Tazminatı" milyonlarca altınlarımızla: Kars ve Sarıkamış ile Batum'a demiryolu getirmiş; düzgün şoseler ve demir-köprüler, kışlalar, tabyalar yaptırmıştı. Gayesi, "bütün Çarlıkta Birinci-Sınıf Müstahkem Mevki yaptığı Kars Kalesi'ni üs edinerek, çıkacak yeni bir savaşta, Osmanlı-Ermenileri'ni de "Armenya Muhtariyeti" vaadiyle Türkiye aleyhine ve Rus ordularına yardımcı çeteler halinde kullanarak, Basra ve İskenderun Körfezleri'ne ulaşmaktı.
Sayfa 60Kitabı okudu
Ataları, eski Konya ili'nin (şimdi Vilayet olan) Karaman (Larende) ilçesi'nin güneybatı yanında ve Konya-Karaman yolu üzerinde, halk arasında "Kasaba" da denilen "Gafriyat"ın yerli eşrafından, "Karabekir" ailesinden idi.
Sayfa 2Kitabı okudu
Rahmetli Paşa'nın hayatını tanıtan ilk eser, "P.S." remziyle Peyami SAFA'nın, (1922 yazında ) İstanbul'da "Tabi ve Neşir Orhaniye Matbaası"nın çıkardığı, küçük boyda 23 sahifelik, "Şark Cephesi Ser darımız KAZIM KARABEKİR PAŞA" adlı kitapçıktır.
Sayfa 1Kitabı okudu
“Hakikatler hiçbir zaman kaybolmaz. Zaman hakikatlerin müttefikidir.”